martes, 7 de septiembre de 2010

PENSANDO EN XOSE EN LA OSCURIDAD DE UNA CAPILLA...


Ya han transcurrido unos días desde la publicación de la carta de Xose Arregui. Apareció en muchos medios y en todos se desató la polémica. Hubo quien lo elevó a las alturas de la heroicidad y tambien quien lo hundió en las tinieblas más profundas. Pero hoy, sentado en la soledad de mi capilla me he preguntado: ¿Unos y otros hemos rezado por él?¿Lo hemos tenido presente en nuestra oración?¿Lo hemos hecho oración? Si no ha sido así, tanto unos como otros, lo único que hemos hecho ha sido manipularlo. Unos como bandera para demostrar la cerrazón de un obispo, la falta de comunión con su diócesis, el camino equivocado de la Iglesia oficial...Otros para hacernos ver cómo acaban los desobedientes, los engreídos, aquellos que creen tener la verdad y no escuchan la voz de sus pastores...
Pero a parte de todo eso, existe Xose, una persona, alguien que en un momento de su vida se ha visto impelido a tomar una decisión muy seria y que ha querido ser honesto consigo mismo al tomarla.
El 21 de junio de 1966, emití mis primeros votos. Éramos 21 jóvenes de 18 años, con toda la ilusión que llevaba consigo el inicio del postconcilio. De esos 21 jóvenes sólo quedamos 4. He vivido el abandono de muchos de ellos. Un grupo abandonó pronto. No era su vocación. Entraron de muy pequeños en el Aspirantado y fueron siguiendo el camino por inercia. Los primeros años en comunidad y en clase les hicieron ver que se habían equivocado. Pero he visto abandonar a otros que nunca debieron hacerlo. Los he visto sufrir, dudar, buscar ayuda...Alguno todavía me dice que añora su vida pasada y que habría deseado no haber tenido que tomar nunca esa decisión...
Xose llevaba un buen número de años de franciscano a sus espaldas. No abandona por infantilismo. (adolescencia adulta lo llama alguno). A mí me habría gustado que hubiese seguido luchando desde dentro. Y sé (intuyo), que su decisión no la ha tomado a la ligera ni en un momento de rabieta...Pero seguro que le han faltado nuestras oraciones y nuestro consejo. Un apoyo real a la persona, no a las ideas. Porque esta distinción nos cuesta hacerla: personas e ideas. Canonizamos al que piensa como nosotros y condenamos al que no.
Xose es una persona, un hombre que porque ama a Jesús lo ha seguido, siguiendo el camino de Francisco...¿Lo seguiremos condenando sin escucharle y sin rezar por él?¿Lo seguiremos alabando sin ayudarle a ver lo negativo y sin rezar por él?¿Dejará de ser una idea para ser un hermano que sufre?
Su decisión no es una ruptura con su deseo de seguir a Jesús. La toma porque cree que esa es la forma de seguirlo mejor. Si fracasa algunos se echarán sobre él como lobos, olvidando que tanto el que se queda como el que se va, necesita nuestra ayuda. Y que si el que se va se hunde, nosotros, si lo hemos dejado solo, tenemos buena parte de culpa.
No sé. Son sólo unas pequeñas reflexiones en la oscuridad de una capilla, hechas por un insignificante hermano...

11 comentarios:

  1. BON DIA JOAN JOSEP:

    LA VOSTRA VIDA DEU DE SER PLENA DE SACRIFICI, I PER AIXÓ FALTA MOLTA VOCACIÓ.

    EL NOSTRE RECTOR ENS DIU QUE HI HA FER ORACIÓ.

    ARA CADA DIA HI HAN MENYS SACERDOTS.
    PERO PERQUE NO DEIXERÁ L´ESGLESIA QUE TAMBÉ HI HAGIN SACERDOTISAS.

    BE NO AMB FACIS CAS, SOC UNA "MARUJA", AMB AIRES D´ IGUALTAT.

    UNA ABRAÇADA, Montserrat

    ResponderEliminar
  2. Me parecen unas muy buenas reflexiones que seguro que a más de un@ nos van a venir muy bien
    Ya comenté el otro día que estaba segura de que lo había pasado y lo estaba pasado muy mal; no cambia una cosa por otra, sin más, cambia su vida durante 47 años, por una nueva vida llena de interrogantes, a la que le va a resultar muy difícil enfrentarse y para lo que va a necesitar mucha ayuda, de l@s amig@s y las personas cercanas y de la oración de quienes, sin concoerle, llevamos muchos días hablando y pensando en él.
    Entiendo lo que cuentas de tus hermanos, he visto casos similares después de muchos años de vida religiosa y yo creo que siempre acaba quedando la duda de si la decisión ha sido la correcta o no y también casos en que la decisión no es personal, pero es la que aconsejan que se debe de tomar, siempre es duro, seguro, y siempre acaba quedando la duda y los interrogantes....

    Gracias por compartir tus reflexiones, me ayudan a hacerlo a mi

    Un abrazo y feliz día

    ResponderEliminar
  3. Me ha gustado mucho su reflexión es verdad somos muy ligero en juzgar a otros por que no piensan como nosotros cuando el mundo las comunidades y aun nuestros hermanos mas cercanos lo que necesitan son hermanos que los acompañen yoren por ellos para que sus vidas sea una autentica vida de oración segun el plan de Dios sobre ellos somos realmentes hermanos cuando hago mío sus sufrimientos, penas, y alegrías solo asi seremos verdaderos hermanos gracias por su reflexión ayuda un saludo en Cristo Jesús

    ResponderEliminar
  4. Desde mi ignorancia, y mi humilde opinión, sigue llevando el abito: porque sigue con su compromiso,
    pero libre de la obediencia indiscutida.
    Y esque quizas, no todos servimos como soldados, y estamos dispuestos ha cumplir segun que hordenes: Desde mi IGNORANCIA una abraçada

    ResponderEliminar
  5. Amigo Joan:
    Yo no se si tu habras pensado alguna vez ¿y si no hubiera elegido este camino?,¿Que seria yo?.Ya que como ves de tu promocion solo quedais el 19%, quiere decirse que no es el camino mas facil.
    Te puedo asegurar, que mas de una vez, yo he pensado lo contrario. Y el otro dia en mi visita, otra vez.
    Comparti coloquio con el director que en aquel entonces, te daba la noticia (yo no lo conocia). Me hubiera gustado preguntarle, de donde venia esa decision,(acertada en algunos como lo has podido ver). Pero me hubiera gustado conocer su respuesta. Porque como yo mas de uno, y mas de una vez, se han preguntado ¿Y si hubiera seguido?. Aunque es facil hacerlo sin haberlo vivido. Y todo al final se queda en como lo has hecho.
    Un abrazo.

    ResponderEliminar
  6. Joan Josep, me han emocionado estas pequeñas reflexiones tuyas en la oscuridad de una capilla....

    Sí, recemos por él en estos momentos -dificilísimos, sin duda- ... y también recemos por nosotros, para que no sigamos ciegos por nuestras propias ideologías que nos impiden ver y comprender más allá de ellas. Un abrazo.

    ResponderEliminar
  7. Des de la foscor de la teva capella, Joan, i amb les teves reflexions, ja has estat pregant per ell, tot i que potser no n'eres conscient.
    És difícil de vegades prendre decisions, i cal ser molt valent per fer-ho, sabent que serem jutjats implacablement. Què bonic seria que aprenguéssim a respectar de debò les decisions dels altres sense críticar-les...!
    Una forta abraçada.

    ResponderEliminar
  8. Estimat Germà Joan Josep:
    Te llamó HERMANO, porque así te defines y defines tu Vocación. Parafraseando a San Francisco de Asís, veo que comprendes bien el carisma Franciscano: Dios no nos dio amigos, "Dios nos dio HERMANOS" Me uno humildemente a tu oración para decir ¡Loado Seas Señor, por nuestro Hermano Xose Arregui y por tantos...que han decidido "Seguir a Cristo POBRE y CRUCIFICADO"! PAZ y BIEN a él.
    i...per tù Pau i Bè,
    de "sempreoreneta"

    ResponderEliminar
  9. Qué fácil es juzgar a los demás y qué difícil es ser íntegros en nosotros mismos... Sólo DIOS conoce su corazón... y seguramente él tendrá sus razones... aunque no compartidas por los demás.

    Cada uno debe ser conscuente... pues para llegar a DIOS hay muchos caminos... tantos com o personas... y uno de solo...EL VERDADERO AMOR y nuestra entrega interior.

    Muchas gracias por tu post...

    Carmen

    ResponderEliminar
  10. Tengo la impresión de que no voy a saber explicarme en este comentario....
    Las decisiones, importantes, que tomamos a lo largo de nuestra vida, y las no tan importantes tambien , hablan de nosotros. Les cuentan a los demas lo que somos y por qué lo somos. De ahi que caigamos bien, mal, o pasen de nosotros olimpicamente. Pero, si alguien se para a "juzgarnos", sea para bien o para mal, ya esta rezando por nosotros, ya se puso en nuestros zapatos. Todo el que juzga se siente, por unos instantes, el otro. Yo tengo la teoria de que nos "enfada" lo que podemos ver reflejado en el espejo del projimo. La proximidad de lo que sabemos dentro, en nuestro interior, y no nos gusta. La pena o la alegría que sentimos por los amigos... es rezar por ellos.
    Ok, ya sé que yo rezo de una forma rara pero... no pienso cambiarla.
    Un beso, sin letania.

    ResponderEliminar
  11. No conozco el caso, pero me gusta mucho tu entrada. ¡Gracias!

    ResponderEliminar