lunes, 8 de marzo de 2010

EL RINCÓN NEVADO...






Os mando unas fotos del Rincón nevado. A parte de que sigue nevando sin parar y la visibilidad es mala, están sacadas con el móvil. El anacoreta es muy rico pero no tiene cámara...je,je,je. Y sigue nevando........... Un abrazo nevado a todos: Joan Josep

11 comentarios:

  1. De verdad que es impresionante la que está cayendo.

    Un besazo Joan.

    ResponderEliminar
  2. Rico el que puede vivir sin trabajar, el que no ha de preocuparse por el paro o pagar la hipoteca, el que se puede permitir el lujo de pagar personal de servicio que le hagan todas las cosas de casa, el que se puede pasar el día entero en el ordenador. Aunque no tenga cámara.

    ResponderEliminar
  3. qeu fotos más bonitas.....la verdad es que no se puede negar que el paisaje invernal tiene también su encanto como todo....
    un beso joan

    ResponderEliminar
  4. Me llamó mi ahijado a las 3 como loco para decirme que estaba nevando muchísimo, nunca había visto visto nevar de esa manera; eso en Gracia, arriba no creo que hoy pueda subir a su casa el que vive allí, por lo que me dicen

    Qué guapo se ve el Rincón tan blanco, aunque haya poca visibilidad y sea con el móvil.... gracias por ponerlas, me hace ilusión verlo así

    Un abrazo

    ResponderEliminar
  5. Mi estimado, querido y siempre bien ponderado Joan. Primero que todo y antes que nada quiero manifestar mi tremenda adicción a la nieve, por lo que he disfrutado plenamente todas y cada una de las fotos que tan gentilmente quisiste compartir con nosotros.

    Segundo quisiera decirte que no puedo disimular mi envidia ya que soy un adicto a la nieve y veo que allá tienen de sobra mientras acá no bajamos de treinta y tantos grados, pleno sol y humedad que no nos permite caminar sino nadar al centro.

    Bendiciones nevadas y compartidas al igual que las fotos

    ResponderEliminar
  6. Mi querido anónimo. He trabajado toda mi vida. Hice la universidad dando clase. He dado muchas horas de clase en mi vida.Los fines de semana llevaba a los scouts por la montaña, o a los de los deportes por esos mundos de Dios. En África, cuando acababa la clase tenía a la gente esperando en la puerta para las curas y por la noche me tocaba llevar a alguien al hospital a 60Km de distancia de pista africana. Y ahora sigo trabajando y no estoy todo el día enganchado al ordenador. Usted sí, que a los cinco minutos de publicar yo algo, sea la hora que sea, me responde. Pero lo que yo haga o deje de hacer no tiene importancia. No le importa a nadie. No haré entradas explicando el muchísimo trabajo que tengo. Eso es cosa mía y sé que todo el mundo, casi todos, usted no, por lo visto,trabajamos. Con su entrada, una de las mil que podría haber permitido, queda claro que usted no juzga a nadie, no critica a nadie y no persigue a nadie. Un abrazo: Joan Josep

    ResponderEliminar
  7. Precioses imatges de la nevada, Joan, i anava a deixar-te un feliç comentari sobre el bucòlic paisatge de la neu. Però el que he anat llegint tot tirant avall m'ha fet sentir una profunda tristesa i ha deixat enrere la bellesa.
    Ric és aquell que se sent en pau amb ell mateix i amb els altres, sense necessitat de donar explicacions ni d'exigir-les. Ric és aquell que es despulla de tot ressentiment i que en té prou amb estimar per ser feliç.
    També pel Penedès la nevada ha estat genial. Els ceps despullats, com espectres mal forjats, han quedat coberts d'un mantell blanc que ha cobert la seva nuesa.
    Una forta abraçada!

    ResponderEliminar
  8. Hola Joan,vi por televisión la gran nevada de Barcelona.La verdad es que está siendo un invierno duro,como los de antes...
    Y una que es muy dada a irse por las ramas ,compara este duro y frio invierno con la dureza de corazón que mostramos muchas personas (me pongo en primera fila)..

    Joan ¿por que será ,que la frase no hecheis perlas a los cerdos ,me martillea desde hace un rato?..
    Un abrazo..
    isa
    (seguimos esperanzadas,aún a falta de cononer la histología del tumor)

    ResponderEliminar
  9. Y como el amigo que se fué,yo pregunto:"porqué"Pero no,no me contestes Joan.Es así.

    La nieve siempre da imagen de limpieza,de blancura ,de calor,a pesar de su frio.
    Besucos

    ResponderEliminar
  10. ¿ se hacen apuestas ... ¿ a que no sabes que foto es la que más me gusta ? La solución . mañana .
    Te he esperado , y entró Soqui.
    Un beso ( todo está bien )
    Gloria

    ResponderEliminar
  11. Empezando por arriba ; la segunda. Es como hacer una foto al invierno, al frio , a la nada que se presiente. En manos de un dibujante, diria que es una estampa difuminada, se ve, pero deja espacio a la imaginación de quien la mira. Quede un largo tiempo mirandola, estudiando lo que esas imagenes me transmitian . Lo ves ¿ A qué soy rarita de caj..s ? jajajajajaj Yo , pintaria un paisaje invernal, de ese modo.... coñe , como que me la llevo y la planto en mi espacio¡¡¡¡
    A tu comen en mi monologo; ¿ tú crees que fue ese el instante ? No, fue otro y un conjunto de ellos. Y no fue algo que surge en el momento , ha ido despacio y por un camino que ni sospechas... espera , quizás no sea lo que tú apuntas, ni yo misma sé lo que busco y siempre he buscado. Joan , siempre he sido una mujer que no se cewñia al momento, ni aceptaba las normas sociales . La logica, el sentido comun , la necesidad de saber, de tirar barreras estupidas... hay tantas cosas que necesitan ser derribadas ¡ Mis fuerzas; limitadas , como las de casi todo el mundo , por eso me centré en lo que estaba en mis manos y cercano a mi; mis hijos y mi entorno. Despues... ya sabes, te quedas en otra situación y la inactividad forzosa, no es un plato de buen gusto. No la acepto, eso si , me aguanto o se aguanta mi cuerpo, que biene a ser distinto. Mi mente , sigue siendo un caballo desbocado que busca y corre trás ...
    No te rias , siempre fuí alguien que necesitaba estar enamorada de algo; era mi impulso más fuerte, pero un impulso problematico porque para enamorarme, necesitaba admirar , y, dime ¿ de que se puede estar enamorada hoy en día y entre cuatro paredes? Noooooooooooo , no me vengas con esas, que nos conocemos ¡¡¡ Hablemos de cosas que sean tangibles, activas, que hablen , que transmitan , que no necesiten de mi para existir. Cosas que me mantengan en vilo, atenta, dispuesta a hacer y decir. Ya lo digo en mi monologo, sé lo que tengo; hijos, nietos, amigos .... ahora, hay que buscar un poco más allá. Lo dicho, ese silencio, que no significa estar callada del habla, es necesario en mi alma. Tiene que despertar de un coma en el que nunca ha querido estar.
    Un beso, difuminado.
    Gloria

    ResponderEliminar